وصف شب میلاد صاحب العمر حضرت حجت بن الحسن (عج)

در شب نیمه ی شعبان قمری گشت عیان

                                                  که بر جلوه ی وی شمس فلک شد پنهان

در سماوات  ولایت  قمری کرد،  طلوع

                                                 که  بگردید از آن غرق  در انوار، جهان

صبح آن شب که عروس فلکی رخ سائید

                                                 بر قدمهاش، بشد  جلوه ی  او صد چندان

بینم   امروز   ز  نور  رخ  بی  مانندش

                                                 غرقه در نور سرور است همه کون و مکان

همچو فردوس، ز یمن قدمش گشت زمین

                                                 فخر  وافر  ز  تولد  شدنش   کرد   زمان

هم زمین تازه روان یافت بتن  زین میلاد

                                                 جانفزایی  زمان  هم   زدم   مهدی   دان

تیرگی های   زمین، نور  جمالش  بزدود

                                                 هم زمان جست ز هر ظلم بوی راه امان

این جهان پر شده از ظلمت هر ظلم و ستم

                                                 صبح  امید،  به  تاریکی  شب  ده  پایان

جان عشاق تو از طول فراقت به لب است

                                                جان  نو  زآمدنت  دم  به تن  منتظر  آن

غایب از دیده ی  احباب  و به دلها  حاضر

                                                 شمع  بزم  دلی  و دیده ز هجرت گریان

من که باشم که دهم وصفی از اوصافت شرح

                                                 بس تویی زآنچه که وصفت بکنم برتر از آن

سخنی در خور مدحش متوان گفت «ادیب»

                                                 که شکسته پی این کار تو را کلک و بنان

حاج میرزا کاظم آیت اللهی

متخلص به« ادیب یزدی»

نوشته شده توسط: بارون