بر من ببار و پاکم کن

     یا مهدی(عج) مولای من، سال هاست صبح های جمعه ندبه گویان با اشک، مژه ی چشم هایم را آب و جارو می کنم تا مگر قدمگاه تو شود و در غروب غم انگیز چشمانم سمات را زمزمه می کنم و اشک حسرت می ریزم، بیا تا در حریمت بیاسایم و با گریه هایت همنوا شوم. سر بر شانه ی بغضی بگذارم و مثل ابر بهاری گریه کنم و دانه های مروارید چشمانت را در صدف نگهداری کنم. ای سوار سبز پوش لحظه های من، می دانم که روزی می آیی و پرستوهای مهاجر را بر شاخسار آرامش، مأوا می دهی.

ای خوب، دیگر نمی توانم اشک هایم را در چاه چشمانم اسیر کنم، باران اشکم را بر سجاده ی نیازم جاری می کنم که اشک، مهر استجابت دعاست، ای زلال عصمت، آتش معصیت در وجودم شعله ور است، بر من ببار و تطهیرم نما.

بیا بیا بیا... تو چگونه در غیبتی در حالیکه وقتی می رفتی نوید آمدنت را دادی. بیا که با آمدنت به پایت بوسه ها زنم و جای پایت را با عشقی که در دلم نهفته است قاب بگیرم. بیا که با آمدنت تنهایی های عاشقانت را پایان دهی و عاشقانت را در این وادی تنها نگذاری یا مهدی.

بر گرفته از مجله خانواده سبز

نوشته شده توسط: بارون