راز دلتنگی

    آن هنگام که چشمان خسته ام در دور دست ها بی حرکت مانده، آن هنگام که درد درونم دیگر تاب مخفی شدن ندارد و رنگ و روی ظاهرم همه چیز را بر باد می دهد. هنگام قنوت که دستان خسته ام به سوی آسمان دراز شده اند و لبان خشکیده ام که دعای فرج را زمزمه می کنند، آن هنگام از این همه وسعت تنهایی به تو پناه آورده و می آورم.

   ای تنها پناه من و ای نرگس من، بار دیگر به نماز می ایستم، آرزویی که روزی دست نوازشگر تو باشد که آتش درونم را خاموش کند. بگذار جایی در وجودم، گوشه ی آفاق قلبم باشی تا هر روز و هر شب با دست به قلبم، تو و گرمیت را احساس کنم، از هر که بپرسی میگوید که چقدر دلتنگ شده ام و در آسمان آبی تو همچون پرنده ای در انتظار بادی هستم که مرا به سوی تو بکشاند. آری امروز روز تو بود، اما فقط بوی تو می آمد و از تو خبری نشد، آخر این بار تا جمعه ی دیگر اشک هایم را روانه ی کدام دریا و دلتنگی ام را روانه ی کدام قصه کنم؟

   باز هم تو را در غریب ترین لحظه هایم می سرایم و باز هم منتظر می مانم و در این میان هیچ چیز نمی تواند، پلک هایم را خسته و روی هم رفته بیابد.

نوشته شده توسط: بارون